Chengdu - China

5 mei – Aankomst Chengdu –Chituan

Na 9 uurtjes vliegen, wat ons erg meeviel, worden we met een zeer warm welkom onthaald in Chengdu door onze reisgids. We worden naar ons hotelletje midden in een giga druk soort winkelcentrum gebracht. We hebben ons eigenlijk op het ergste voorbereid en het smoezelige hotelkamertje valt ons dan nog mee. Dat de hygiene hier iets minder nauw genomen wordt wisten we, evenals dat de bedden als houten planken aanvoelen. Maar we hebben goddank een normaal toilet, jippie!

We duiken na een powernap de drukte in, en al snel blijkt dat we veel bekijks hebben. Een beetje onwennig kijk ik steeds in de lachende gezichten van de gemiddelde ietwat kleinere Aziaat. Ze generen zich niet en hebben het duidelijk over ons en dan met name onze lengte. Diverse keren “betrap” ik de aziatische kleintjes foto’s van ons en met name mijzelf te maken. We zijn reuzen, en vooral een vrouwelijke reus schijnt reden te zijn voor veel gegiechel. Na wat wezenloos rongelopen te zijn en onze ogen de kop uitgekeken te hebben van alle chinese ambachten die hier beoefend worden en de meest vreemde gerechten die je overal tegenkomt, besluiten we wat te eten. We wagen ons aan 2 grote spiezen, een met kipvleugels en 1 met iets ondefineerbaars wat nog het meeste op inktvis lijkt. Chituan staat bekend om de heetheid van het eten. Nederlandse Chinees is een en al flauwe hap maar hier slaan inderdaad al snel de vlammen uit de oren. Ook als we later ergens nog een noodle-achtig iets bestellen. Dat wordt nog wat. Rik besluit het maar met een muffin te doen van Starbucks. Voor een eerste dag heeft hij even genoeg ;)

Savonds krijgen we de tip voor een Chinese operashow ergens in de stad met allerlei typische Chinese folklore, zang, dans en uiteraard poppenshows. Na wat communicatiestoornissen komen we er aan. Het is niets dat wij geen Chinees spreken maar de Chinees spreekt dus ook zo goed als geen engels!
We genieten van de show en kennelijk de aziaten van ons. Terwijl ik na afloop wacht tot Rik terugkomt van het toilet, wordt ik aangetikt. Een vriendelijke chinees kijkt me lachend aan en wijst omhoog naar mijn hoofd, en dan naar zijn iets lager gelegen hoofd. Of ik op de foto wil met hem. Ja hoor, geen probleem zeg ik verbaasd in het engels. Daarna kan zijn vrouw niet wachten om aan mijn zijde te staan. Hahahah, je zou bijna denken dat je beroemd ben hier. We taaien doodmoe, nog de jetlag verwerkend, af naar ons hotel en komen daar tot onze spijt tot de ontdekking dat het nogal gehorig is en we de zanger van het restaurantje vlakbij kunnen horen alsof hij in de kamer zelf staat.. Waar karaoke bij ons al eind jaren 90 afscheid heeft mogen nemen, is het hier nog steeds enorm populair. En ik kan je vertellen, de zangkunsten gaan er niet op vooruit naarmate het later wordt. Om 3 uur snachts wordt het dan eindelijk wat stiller… de volgende ochten moeten we er om 7 uur uit om de Pandaberen op te gaan zoeken. Met de laatste stuiptrekkingen en rochels in de verte vallen we dan gelukkig in slaap op de keiharde bedden.

6 mei – I love Panda bears

Regen. Als ik iets haat op vakantie is het regen. Chengdu staat echter bekend om zijn regen. Ik geloof nog meer dan als in Nederland. We laten onze pret niet bederven, evenmin als de warme maiskolf en iets dat op koeienogen leek, als ontbijt. Nog net op het laatste moment kunnen we bij Starbucks koffie en croissants halen. Beter! Op naar het Reservaat waar ze pandaberen behoeden voor het uitsterven en ze hier laten paren, opgroeien en weer uitzetten in de vrije natuur.

We hebben vandaag gezelschap van 2 giechelende chineesjes. Zij zullen ons alles vertellen over de Panda’s en het hoe en waarom. Carry, de engelse naam van de ene dame, probeert in gebrekkig engels een en ander te vertellen. Ik vraag Rik het te vertalen, die verstaat er tenminste nog wat van. Nadat we het park inlopen zien we al snel de eerste panda. M’n hart smelt. Ondanks dat het best gevaarlijke dieren zijn geniet ik van z’n lieve mooie kop, zo’n schrokkende bewegingen en z’n heerlijke luie houding waar hij ons af en toe jaloers mee van laat genieten. We lopen verder en treffen maar liefst 8 panda kleuters bij elkaar. Geweldig!!! Kan hier zo van genieten, wat een prachtbeesten! Maar liefst 40 kilo bambooshoots weten deze dieren per dag per dier naar binnen te schrokken. 16 uur per dag vreten ze, de rest slapen… wat een leven. En dan te bedenken dat er wereldwijd nog maar 2000 over zijn…. Zo zonde.

We lopen verder en ineens hoor ik “helloooo, helloooo, helloooo”. Verbaasd kijk ik voor me en zie breedlachend het stel van de foto van de vorige avond aan komen lopen. Het moet niet gekker worden, te grappig dit. Uiteraard ben ik onze 2 chinese dametjes een uitleg verschuldigd die zich giechelend afvragen hoe wij in godsnaam na 1 dag al mensen kunnen kennen hier.

Na nog een moeder met 2 kleine pandaatjes gezien te hebben die ons lieten schudden van het lachen door de grappigste capriolen uit te halen, begint het steeds harder te hozen. “Weather change like child’s face” hoor ik Carry zeggen. Je kan hier het weer niet voorspellen. In het koffiehuis krijgen we tijdens een heerlijke dampende kop koffie, op primitieve wijze een docu op de muur te zien van de historie van dit reservaat. Ze doen hier al sinds 1987 goed werk, dat is een ding wat zeker is.

We gaan terug naar het hotel en besluiten de rest van de middag te relaxen en vooral even bij te slapen. Savonds een wat sjieker restaurant opgezocht waar ook show en dans op het menu staat. Ze begrijpen geen bal van wat we willen, wij begrijpen het menu voor geen meter die op een Ipad voor onze neus wordt geduwd, de tafels zijn gemaakt voor personen van 1m 40 en ik ben vreselijk afgezet met een halve fles wijn, maar het mag allemaal de pret niet drukken.

Morgen trekken we door naar Lhasa, Tibet. De permits zijn in orde, voor onze gevoel begint hier pas echt onze reis. We zijn blij niet te lang in het stinkende, toeterende, luidruchtige, rochelende, smerige China te hoeven blijven en verheugen ons op de trip die komen gaat…..