In een totaal andere wereld: Nepal

16 mei – bye bye Tibet, Namasté Nepal

Al vroeg staan we klaar om de grens over te gaan. Een gebeurtenis die we ook niet snel zullen vergeten. Foto’s van de Dalai Lama zijn verboden, evenals de Tibetaanse vlag. Bij de grensovergang moet álles maar dan ook álles open en checken ze elk boek dat je bij je hebt op deze verboden. Fijn dat we er maar 7 bij ons hebben. Heb je bijv. een Lonely Planet, waar een foto van de Dalai Lama instaat, dan wordt die er zonder pardon uitgescheurd. Ook landkaarten worden massaal gecontroleerd, want de Chinezen doen net of we gek zijn en checken streng of we niet ergens “Tibet” als land afgedrukt hebben staan. Ik verbaas me hierover, vooral omdat het gebeurt bij het verlaten van Tibet. Alsof ik dan geen nieuwe kaart of boek zou kopen. Totaal doorgeslagen en maf die Chinezen. In ieder geval kost het ons enorm veel tijd en is het chaos troef.

2 uur later zijn we dan eindelijk door de douane. Tussen Tibet en Nepal ligt slechts nog de Friendship bridge, eigenlijk een stukje niemandsland. Wij lopen met onze bagage en nieuwe gids eroverheen… met weemoed kijk ik nog een keer achterom. Met pijn in mijn hart Pema achterlatend… in de wetenschap dat zij nooit kan genieten van de prachtige dingen die wij al gezien hebben en die we nog gaan zien. Gevangen in haar eigen land…

Als we de brug over zijn gelopen lijkt het wel of we andere wereld instappen. Het landschap is groen, we zien een smeltkroes van diverse culturen en je proeft ineens de vrijheid die hier heerst. Onze gids brengt ons naar ons resort en we wanen ons ineens in een paradijs!! We moeten een enorm hoge lange hangbrug over, waar je vanaf kan bungeejumpen, en komen dan in een prachtig resort vol groen en bloemen, een kleine pool, zelfs een sauna, én goed eten! We slapen in tenten, beetje camping gevoel, maar dan wel luxe met echte bedden erin.

Al snel voelen we ons helemaal relaxed en komen bij. Ik ben nog steeds emotioneel door alle gebeurtenissen en het afscheid. Het eerste onderdeel van onze reis zit er op, het was moeilijk soms en onbegrijpelijk, maar ik had het voor geen goud willen missen.

Wat we in Tibet erg misten, kan hier gelukkig wel: buiten zitten! Een gezellig terras met bar proberen we maar gelijk uit. Het is tropisch warm dus de dikke lagen die we de vorige dag nog nodig hadden op grote hoogte, maken plaats voor korte broeken en slippers. De hoogteziektepillen verdwijnen diep de tas in. Wijn was in Tibet niet te krijgen, hier hebben ze gelukkig wel een fles staan (echt 1 ook maar he). Samen met een stel totaal maffe gasten uit India en gezellige Deense meiden maken we er een feestje van. Shotjes whiskey, tequila, Baileys en een fles rode wijn zijn geen goede combinatie kan ik je vertellen….

17 mei – Lang leve het OV

Met een dikke kater maken we ons de volgende dag klaar voor ons volgende avontuur: Rafting van de Boti Khosi, een vrij wilde rivier even verderop. We hebben ondertussen een leuk stel amerikanen ontmoet en samen maken we er een mooie rafttocht van. Prachtige omgeving, helaas ook totaal vergald door alle troep en vuilnis die men hier ook maar overal neerkwakt. Kennelijk houden Aziaten ervan om op een vuilnisbelt te wonen. We genieten van de heftige rapids en knallen onszelf de rivier over. Soms met heel wat bekijks van de, vooral vissende, locals.

Na 3 uur krijgen we een heerlijke lunch. En in plaats van dat we met de bus van de organisatie terug worden gebracht, als waarin we gekomen waren, worden wij, met de Amerikanen, op de openbare bus gezet omdat een deel van de groep doorreist naar Kathmandu. Het is jammer dat ik geen fototoestel bij me had. Jullie geloven me waarschijnlijk niet als ik vertel dat deze “bus” half uit elkaar valt, dat hij volgestouwd wordt met passagiers die niet alleen zichzelf maar ook grote zakken rijst, aardappelen, kippen en andere troep de bus inslepen dat neergekwakt wordt in de doorloop en dan gebruikt wordt als extra zit- en stagelegenheid.

Dat mensen niet alleen in de bus geprakt worden maar ook nog eens op het dak gezet en half hangend eruit . Dat je dan met die halfgare bus ,hellend naar links van overgewicht, de afgrond inkijkt en hoopt dat hij niet over de rand heen dondert. Dat je af en toe denkt dat er onderdelen onder van de bus afvallen *kloink*. Dat je over ongeasfalteerde bergweggetjes rijdt die net smal genoeg zijn en om de haverklap stopt omdat mensen er bij hun eigen huis uitgezet worden. 2 uur later worden wij dan eindelijk ook afgezet bij het resort… Weet niet wat ik indrukwekkender vond.. de rafting of de bustrip. Wat een volk….

18 mei – Kathmandu, here we come

Tijd om dit prachtige resort te verlaten en door te trekken naar Kathmandu. We hebben al zoveel verhalen er over gehoord, we kunnen niet wachten om het zelf te ervaren. Keurig worden we op verwachtte tijd opgehaald door onze chauffeur. Het klinkt decadent, maar we zijn erg blij dat we niet in die overvolle (toeristen)bussen zitten. Lekker op het gemakkie reizen, stoppen wanneer wij dat willen om wat dan ook te doen.

We krijgen onderweg te maken met vele, vele checks van militairen. Vraag me af wat het is.. onze jeep heeft een groot biljet op het raam geplakt “Tourist only” en ook zien we dat bussen en andere auto’s dat hebben. Bij navraag wordt het duidelijk.. hebben wij weer.. er zijn voor het allereerst democratische verkiezingen in Nepal. Een of andere wetsverandering gaat in op de 27ste. De diverse partijen vechten elkaar de tent uit en overal in het land zijn demonstraties. In Kathmandu is een “shutdown”, dat wil zeggen dat alles dicht is en ook de wegen dicht zijn. Maarrrrrr…. Laten ze ons toeristen nou onwijs superlief en leuk en aardig vinden enzo :) Wij mogen dus overal door, soort vrijbrief dus, die biljetjes. Soms toch best slim, die Nepalezen.

Als we Kathmandu valley inrijden is het eng stil op de weg… we zijn zo ongeveer de enigen die er rijden en overal staat politie, of eigenlijk ME klaar, met stokken en schilden. Lekker gastvrij binnenkomen zo, pfff… als de chauffeur dan ook nog op een haar na een fietser van zijn sokken rijdt met 100 km per uur, zitten Rik en ik met aardige zweethandjes en witte snoetjes bewegingloos braaf te zitten zijn op de achterbank.

Als we Kathmandu zelf inrijden worden we gek. 1 miljoen scooters op de weg en iedereen heeft maar 1 doel: zichzelf. Niets of niemand let op de ander, wat een chaaaaaaos. Gelukkig hoeven we zelf niet te rijden en regelmatig kijk ik dan maar liever even de andere kant op. Dat we het zonder ongelukken overleven hebben we vast aan al die blessings te danken in Tibet ;)

Ons verblijf is midden in de stad, maar lijkt een oase van rust vergeleken met de rest van de stad. We maken ons op voor onze 4daagse trek door de bergen de komende dagen. De rugzakken zijn gepakt, we hebben weer eens een lekker douche kunnen pakken en goed gegeten. Morgen starten we in Bokthapur en gaan we de eerste dag 7 uur stevig omhoog doorwandelen. Ben benieuwd, jullie horen het over een paar dagen weer!