Over de rand van de vallei

19 mei – Over de rand van de vallei

Onze trekking begint in Dhulikhel, niet Bhakthapur, dat is ons eindpunt. We worden ergens gedropt in de bergen van de Katmandu Vallei en dan mogen we het met onze gids en drager te voet verder af gaan leggen. We lopen op ongeveer 1700 meter hoogte en klimmen dwars door de velden, van dorp naar dorp. Het wordt een bijzondere ervaring weer. Vooral de kindertjes stelen steeds weer onze harten. Ondanks dat ze al verpest zijn door de toeristen en we constant “gimme chocolate” of “gimme pen” horen. We doen het af met “no, yóu give mé chocolate” om dan met een high five lachend in de vervuilde en verbaasde gezichtjes te kijken. Het is aantrekkelijk ze vol te stoppen met spullen en lekkers, maar ervaring leert dat ze van het bedelen niet beter worden als ze ouder worden. Naar school gaan ze niet meer en dus geen werk later. Jammer dat niet alle toeristen dat inzien.

Het wordt een zware dag. We zijn best wat gewend, hebben in Zwiterse Alpen al aardig wat rondgewandeld, maar dit slaat alles. Vele steile stukken doen ons hijgen als een paard en dan heb ik het nog niet over de trappetjes die door het hele gebied door de bewoners zijn aangelegd. In de regentijd gaan ze nogal eens onderuit met al hun manden graan, aardappels en kruiken water, dus trappetjes it is. En dan ineens ruik ik tijdens onze klim een geur die me sterk aan Amsterdam doet denken… we hadden al een vermoeden omdat we ze vanuit de auto al zagen, maar nu weten we het zeker. Overal maar dan ook overal staat hier… Wiet!! Het groeit hier gewoon als onkruid en men kent het wel als medicijn maar doet er verder niets mee. Zouden ze weten dat dit een godsvermogen waard is in veel landen? Ik denk het niet ;)

Onze eerste zware klim wordt beloond met de prachtige heilige plek waar uit het begin van het boeddhistische verhaal een prins na vele ontberingen wordt opgegeten door een tijger. Hij is daarmee de eerste Boeddha en zijn relikwieën worden verspreid door de boeddhistische bewaard in zogenaamde stupa’s. Erg mooi om deze plek nu ook eens live te zien aangezien we er in Tibet al alles over gehoord hadden. We branden er een mooi kaarsje.

Na een prachtige klim en wandeling langs kloosters, een megagrote Boeddha, vele dorpjes waar we vriendelijk begroet worden door de bevolking en vele vele trappetjes later, komen we na een uur of 8 aan op plaats van bestemming. Een Guesthouse, bereikbaar door….. een trappetje of 200…..

Doodmoe maar voldaan genieten we van een heerlijke douche en eten. Het valt ons 100% mee, we dachten in een hok terecht te komen zonder warm water e.d. dus gelukkig… we kunnen even genieten van deze luxe. Het enige is dat de elektriciteit het maar een x aantal uur doet per dag. Dit is overal in Nepal zo, simpelweg omdat er niet genoeg opgewekt wordt voor alle mensen. Om 9 uur s’avonds vallen we als een blok in slaap. Maar goed ook, om 6 uur gaat het wekkertje namelijk weer. Gids vond onze voorgestelde 10 uur niet echt een goed idee kennelijk….

20 mei – What doesn’t kill you….again…

Als ik s’ochtends geweten had wat ik nu weet was ik er denk ik nooit aan begonnen. We dachten dat dag 1 het heftigste zou zijn, niets is minder waar. Onze gids waarschuwt ons al, na de lunch volgt “the hard part”, een klim van minimaal 45 minuten. Nou zijn Nepaleze tijden en afstanden een ruim begrip dus we kijken elkaar al aan van “ojee….”. De ochtend begint al zwaar.. is dit het lichte stuk vragen we ons af?? Kapot komen we na 2.5 uur aan bij een tentje waar we gaan eten. Ik sta te trillen op m’n benen en moet nog het moeilijkste gedeelte doen.

We genieten van een prima authentieke Nepalese Dal Bath lunch en trekken verder. De omgeving is prachtig, overal zijn mensen aan het werk in het land, kinderen komen ons met gejuich tegemoet “namasté, namasté”, zwaaien, lopen nieuwsgierig met ons mee. Het maakt alles goed… er is zoveel om van te genieten dat je je zelfmedelijden al snel vergeet. Totdat we aankomen bij “de klim”. Ik heb ze niet geteld, maar ik denk een treetje of 500/600 zeker omhoog… Nepalese treetjes wel te verstaan….

We zijn dood. Kunnen niet meer. Opper dan op. Met hangen en wurgen slepen we onszelf om hoog in de 40 graden zinderende zon… elke boom die een beetje schaduw geeft omarmen we… liters water en zweet, met af en toe een genietende blik naar de omgeving. Je kan zeggen wat je wilt, maar het is wel de beste manier Nepal te zien en te ontdekken. Maar wat doet dit pijhijijijijn!

Na uiteindelijk wederom een uur of 7 a 8 lopen vallen we dan eindelijk onze accommodatie binnen. Voor Nepalese begrippen een 5sterren resort voor honeymooners. In Nederland zou het misschien net de 2 sterren halen, maar voor ons is het op dat moment een 10sterren hotel. Het uitzicht is fantastisch ook al is de hele Himalaya verborgen achter een dik wolkendek. Zonde, maar gelukkig hebben we de mooie bergen al gezien in Tibet. Wat een dag, wat een trek, wat een ervaring… nog nooit in mijn leven ben ik denk ik zo moe en uitgeput geweest als vandaag.

Morgen de laatste trekking dag. We zouden maar een paar uur hoeven te lopen en dan een stuk met de bus naar onze laatste plek, nu wel Bhakthapur. Helaas ligt heel Nepal momenteel op zijn gat en staakt alles en iedereen ivm de nieuwe grondwet e.d. zoals eerder uitgelegd. Niemand kan en mag rijden, behalve ambulances, pers en toeristen… so far. Grote kans dat er geen bussen rijden en wij 2 uur extra moeten lopen. Oh well… nog een keer in zo’n openbare bus of lopen… ik denk dat ik het wel weet ;)

21 mei – Kathmandu strikes again

We gaan vol goede moed weer op pad, maar helaas….Rik zijn knie begeeft het onderweg. De stakingen, oftewel “Banda”, duren voort in heel Nepal, de bussen rijden niet en het is moeilijk om vervoer te regelen naar Bhaktapur, waar we onze trekking zouden eindigen. Toch lukt het ons een oude jeep te regelen via een dorpeling en gelukkig hoeven we niet verder wandelend, en Rik hinkelend, de berg af.

Bhaktapur is een klein stadje dat autovrij is maar waar de scooters je van je sokken rijden. Het is oud maar ook zeer vervallen en helaas doen ze niet aan onderhoud zodat het ook hier allemaal smerig is. Toch heeft het iets…. S’avonds zitten we vanaf ons hotelletje op het dakterras naar de levendigheid op straat te kijken. Er ontstaan spontane marktjes, iedereen ploft neer met zijn groente, graan en andere spullen die hij of zij kwijt wil. Alles wat in dit stadje verkocht wordt is verkregen door handwerk. Ook graan wordt handmatig gezeefd, evenals dat potten gebakken worden, wol gesponnen en kleedjes gebreid.

Rik is ondertussen goed ingetaped bij de apotheek. We maken ons zorgen om de komende dagen. Morgenochtend worden we om 6 uur sochtends opgehaald om naar Kathmandu te gaan, bang dat we er niet meer inkomen anders. De stakingen duren tot zeker zaterdag, de dag dat wij vliegen. De sfeer wordt steeds grimmiger en harder, er zijn veel ongeregeldheden. We moeten nog naar Chitwan maar beginnen sterk te twijfelen of we deze reis door moeten zetten tot het einde…..